Δεκαετίες τώρα ακούμε τις πομπώδεις εξαγγελίες και δηλώσεις όλων των Κυβερνήσεων, ότι σκοπεύουν να λύσουν το Ασφαλιστικό. Και όταν λένε λύση, εννοούν να το κάνουν βιώσιμο και αντιλαμβάνομαι ίσως και δικαιότερο, αν και το δεύτερο τους ενδιαφέρει πολύ λιγότερο, γιατί αυτοί που συνήθως αδικούνται είναι η σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων, δηλαδή αυτοί που ασφαλίζονται για 35 χρόνια και στο τέλος παίρνουν μια σύνταξη ίδια ή λίγο πιο πάνω από αυτών που έκαναν 4500 ένσημα, δηλαδή περίπου 15 χρόνια ασφάλισης, και δυστυχώς δεν ξεσηκώνονται ενάντια στην αδικία που τους γίνεται.
Ποιός λοιπόν έκανε το ασφαλιστικό σύστημα άδικο και μη βιώσιμο και η απάντηση είναι, όλοι οι Πολιτικοί ή σχεδόν όλοι. Το γιατί δεν χρειάζεται να το ψάξουμε πολύ – είναι γνωστό. Οι Πολιτικοί μας λοιπόν, τους οποίους το μοναδικό μας έξυπνο και δίκαιο πολιτικό σύστημα ‘η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία’, ανέδειξε ως διαχειριστές της κοινωνίας μας κι έτσι και των ασφαλιστικών μας ταμείων, είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι που εγκλημάτησαν και ασέλγησαν πάνω στις αποταμιεύσεις μας και πάνω στην ίδια την έννοια και την φιλοσοφία του ασφαλιστικού συστήματος.
Ποιά είναι όμως η έννοια του ασφαλιστικού συστήματος; Πάρα πολύ απλή, δίκαιη, ανθρώπινη και αλτρουιστική. Μια μικρή ή μεγάλη κοινωνική ομάδα καταθέτει σ’ ένα κοινό ταμείο, ο καθένας όσο μπορεί, για να πάρει στο τέλος, ο καθένας ότι κατέθεσε με τις όποιες υπεραξίες δημιούργησε το κεφάλαιό του (τις ασφαλιστικές του εισφορές). Αυτό είναι το κομμάτι που αφορά στη δικαιοσύνη του ασφαλιστικού συστήματος, δηλαδή παίρνεις ότι κατέθεσες! Όμως το κομμάτι το ανθρώπινο και το αλτρουιστικό του συστήματος ασφάλισης, με το οποίο εκφράζεται και το μεγαλείο του, έγκειται στη δυνατότητα αλλά και στη δέσμευσή του να βοηθά αυτούς, που κατά τη διάρκεια της ζωής τους θα πάθαιναν κάποια ανικανότητα και δε θα μπορούσαν να καταθέτουν στο κοινό ταμείο, αλλά ούτε και να ζήσουν τους εαυτούς τους και την οικογένειά τους.
Αυτές λοιπόν τις δύο βασικές αρχές, πάνω στις οποίες εδράζεται το ασφαλιστικό σύστημα, βίασαν ανέντροπα οι Πολιτικοί μας ηγέτες.
Με το πρόσχημα της ‘’συμπόνιας’’ απέναντι σε ορισμένους συνανθρώπους μας ή και σε μικρές κοινωνικές ομάδες, που ξέρουν πώς να πιέζουν και πώς να διαπραγματεύονται (κοινώς πουλούν) την ψήφο τους, φάνηκαν ιδιαίτερα φιλάνθρωποι, όχι με τα δικά τους λεφτά αλλά με τις δικές μας αποταμιεύσεις. Άρχισαν λοιπόν να δίνουν συντάξεις στη 15ετία, σε γυναίκες 33 ετών, σε άνδρες κάτω των 45 ετών, σε άλλους πρόωρες, σε άλλους με εθελούσια έξοδο κλπ, με αποτέλεσμα να χαθεί κάθε έννοια δικαίου αλλά και ανθρωπιάς.
Με τον τρόπο τους, έσπρωξαν όσους συνανθρώπους μας είχαν την δυνατότητα, να γίνουν μίζεροι, πονηροί, οκνοί και μπαγαμπόντηδες, ώστε χωρίς πράγματι να δικαιούνται, χωρίς να έχουν ανθρώπινα κάποια ανάγκη, να αρπάξουν από τους υπόλοιπους συνασφαλισμένους τους, πολλούς καταρχήν και λίγους φοβάμαι τελευταία (γιατί άρχισαν να πονηρεύουν πολλοί), το δίκαιο τους, να ζουν δηλαδή σε βάρος των άτυχων, που δεν είχαν τη δυνατότητα ή τη διάθεση να κλέψουν το κοινό ταμείο του ασφαλιστικού τους οργανισμού.
Χάθηκε λοιπόν κάθε έννοια ανταποδοτικότητας, χάθηκε κάθε έννοια ανθρωπιάς, καθώς αντί να παίρνουν αυτοί που πράγματι έχουν ανάγκη, παίρνουν σύνταξη άτομα στα 30-40 ή 50 τους, που θα μπορούσαν να προσφέρουν στον εαυτό τους και στην κοινωνία μέσα από τη δουλειά τους. Εμφανίστηκαν και με τη συνδρομή και κάποιων επίορκων γιατρών δεκάδες χιλιάδες γιαλαντζί ανάπηροι.
Οι συνάνθρωποί μας επίσης, που είχαν την ατυχία να ασφαλιστούν διαδοχικά σε 1-2 ή 3 ταμεία χάνουν μεγάλο μέρος αυτών που δικαιούνται και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, και το κακό είναι ότι δεν ξεσηκώνονται να ζητήσουν το δίκαιό τους.
Και όλα αυτά έγιναν με αποφάσεις των Πολιτικών μας, φυσικά όχι από συμπόνια ή λάθος εν αγνοία τους. Έγιναν απλά, εγκληματικά προς εξαγορά συνειδήσεων και ψήφων.
Μαζί με αυτά, αν προσθέσουμε ότι χρησιμοποίησαν πονηρά τις αποταμιεύσεις των ταμείων για να κλείσουν άλλες τρύπες, για να παίξουν-κλέψουν με το χρηματιστήριο και τα ομόλογα, εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας μας γιατί κατάντησαν έτσι τα ασφαλιστικά μας ταμεία.
Σήμερα εδώ που φτάσαμε και αφού δεν μπορούμε να πάρουμε αυτά που μας κλέψανε, αφού δεν μπορούμε να βάλουμε φυλακή αυτούς που καταρράκωσαν το ασφαλιστικό μας σύστημα, ένα χρέος έχει η σημερινή κυβέρνηση να φέρει το ασφαλιστικό εκεί που πρέπει να ήταν τουλάχιστον σαν έννοια.
- Δηλαδή αναλογική σύνταξη παντού και πλήρης ανταποδοτικότητα των ταμείων.
- Κατάργηση του ορίου των 4500 ενσήμων, ώστε κανείς να μην χάνει έστω και τα 100 ένσημά του. Να παίρνει δηλαδή ότι δικαιούται γι αυτά τα ελάχιστα ένσημά του.
- Κατάργηση της ελάχιστης σύνταξης. Δεν μπορεί να καταπολεμηθεί η εισφοροδιαφυγή, όταν ο κάθε πονηρός συνάνθρωπός μας ξέρει ότι με 4500 ένσημα θα πάρει όσα, και καμιά φορά και περισσότερα (ιδιαίτερα μαζί με το ΕΚΑΣ) από κάποιον άλλο που θα έχει 5000, 6000, 7000 και 10000 ένσημα. Μοιραία οδηγούμε τους πονηρούς σε γιαλαντζί ταμεία ανεργίας και συναλλαγή με τον εργοδότη για το ένσημο που δεν του κολλάει.
- Κατάργηση των πρόωρων συντάξεων, της εθελούσιας εξόδου (ΟΤΕ, ΕΡΤ, ΟΣΕ κλπ.) (άλλο μεγάλο έγκλημα αυτό), των μύριων όσων διαφοροποιήσεων, ακόμα και μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι γυναίκες δεν χρειάζονται σύνταξη όταν το παιδί τους είναι 16 και 17,5 ετών ‘’ανήλικο’’ αλλά όταν είναι 1-2 χρονών μια κοινωνική βοήθεια (άδεια και επίδομα ανατροφής τέκνου).
- Αίτηση συνταξιοδότησης να μπορεί να καταθέτει ο καθένας οποτεδήποτε μετά κάποια ελάχιστη ηλικία π.χ. μετά 55 ή 60 ή 65 έτη και η σύνταξη που θα παίρνει θα είναι υπολογισμένη με αναλογιστικά-ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Μόνο έτσι αν τεθεί στις αρχικές αυτές δίκαιες και ανθρώπινες βάσεις, μπορεί το ασφαλιστικό να λειτουργήσει σωστά για την κοινωνία. Οι όποιες οριακές αναγκαίες μεταβατικές ρυθμίσεις μπορεί μετά μέσα από σωστό κοινωνικό διάλογο κι έχοντας πάντα κατά νου το δίκαιο και την ανθρωπιά να θεσπιστούν.
Καιρός λοιπόν οι Πολιτικοί μας να ξεχάσουν την άγρα ψήφων, το ψευδεπίγραφο πολιτικό κόστος, πριν είναι πολύ αργά για την ίδια την ‘’Δημοκρατία’’ και το ‘’Κράτος Δικαίου’’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου