Τον τελευταίο καιρό, όλοι οι Έλληνες ζούμε το αποκορύφωμα ενός εθνικού διασυρμού. Όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί μας κι έχουμε γίνει παγκοσμίως η πρώτη είδηση, σαν ένα κράτος που καταρρέει οικονομικά, ένας λαός μπαγαμπόντης, τεμπέλης, που ζει με δανεικά, που δεν παράγει, που έχει χάσει κάθε σεβασμό από φίλους και συνεταίρους.
Και όλοι ή σχεδόν όλοι οι νεοέλληνες, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ στενοχωριόμαστε, αγανακτούμε ή και πολλοί από εμάς βγαίνουν στην αντεπίθεση, κατηγορούντες τους Γερμανούς ή τους άλλους, γιατί τάχατες μας φέρονται σαν να είμαστε οι γύφτοι της Ευρώπης.
Μήπως όμως δεν έχουμε δίκαιο; Μήπως εμείς οι ίδιοι δεκαετίες τώρα δεν μιλούσαμε με χλεύη για τους Γερμανούς – ρομπότ που το μόνο που ξέρουν είναι να δουλεύουν, χωρίς να ξέρουν να ζουν όπως εμείς που τα καταφέρναμε χωρίς να δουλεύουμε;
Μήπως ξεχάσαμε τη ρήση ‟για πολύ δουλειά στη Γερμανία” ή το ‟Κουτόφραγκοι”.
Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν λέγαμε, ότι περνάμε καλύτερα από όλους τους Ευρωπαίους, χωρίς να δουλεύουμε, αφού οι μισοί είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και καλοπληρωνόμασταν με δανεικά λεφτά που παίρναμε από τους ‟κουτόφραγκους” Γερμανούς – Γάλλους και άλλους;
Πληγώθηκε λοιπόν ο Εθνικός μας εγωισμός, η Εθνική μας αξιοπρέπεια σήμερα, αφού φτάσαμε πλέον στον πάτο του πηγαδιού.
Όμως έπρεπε να γνωρίζουμε και το γνωρίζαμε οι περισσότεροι από εμάς, ότι η αξιοπρέπεια και η περηφάνια έχουν κάποιο κόστος.
Όπως συμβαίνει και στο κάθε άτομο, στον κάθε οικογενειάρχη η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός από τους γύρω δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται.
Κερδίζεται με προσπάθεια, με αγώνα, με υπευθυνότητα. Όταν το ψωμί σου το κερδίζεις με τη δουλειά σου και δεν το ζητιανεύεις από τους γείτονες, τότε χτίζεις την αξιοπρέπειά σου. Όταν το δάνειο που πήρες το επιστρέφεις, όταν δημιουργείς, όταν επενδύεις και αυξάνεις συνεχώς το εισόδημά σου τότε όλοι σε σέβονται.
Τις τελευταίες δεκαετίες δυστυχώς χάθηκε κάθε αίσθημα ευθύνης, τόσο από εμάς τους ίδιους τους νεοέλληνες απέναντι στον εαυτό μας και στην κοινωνία, αλλά και κυρίως των Πολιτικών μας απέναντι στο καθήκον τους προς τη χώρα.
Τις τελευταίες δεκαετίες ο πρωτογενείς τομέας συρρικνώθηκε, ο βιομηχανικός τομέας καταποντίστηκε, υπήρξε μια άνευ προηγουμένου αποβιομηχάνιση της χώρας με ευθύνη τόσο του Κράτους όσο και ορισμένων κακών επιχειρηματιών. Ο τομέας των υπηρεσιών (κυρίως υπηρεσιών του ποδαριού, των σχεδόν παρασιτικών, των σκόρπιων και ασυντόνιστων), αντίθετα διογκώθηκε και κυρίως διογκώθηκε ο τομέας των δημοσίων υπηρεσιών, Οι μισοί Έλληνες γίναμε Δημόσιοι Υπάλληλοι προς δόξαν της Ελληνικής Δημοκρατίας και της ψηφοθηρίας!!
Όπως όμως η Αξιοπρέπεια και η Εθνική Περηφάνια έχουν το κόστος της προσπάθειας, της εργατικότητας, της παραγωγικότητας, έτσι αγαπητοί συνέλληνες και η εθνική οικονομική κατάπτωση έχει το κόστος της. Έχει το κόστος της χλεύης των άλλων, το κόστος του διασυρμού, το κόστος της Εθνικής ξεφτίλας και φυσικά μαζί με όλα αυτά, πρέπει τώρα να πληρώσουμε και το αρχικό κόστος της προσπάθειας, της περιστολής των εξόδων μας, του νοικοκυρέματος, της εργασίας. Αλλιώς αν δεν στρωθούμε με υπευθυνότητα στη δουλειά όλοι (Πολιτικοί, επιχειρηματίες, εργάτες κλπ) θα μείνουμε πεινασμένοι και ξεφτιλισμένοι γιατί φιλανθρωπία μεταξύ των κρατών δεν υπάρχει. Καιρός να το πάρουμε χαμπάρι!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου